"მე და ჩემს ქმარს განსხვავებული ტრადიციები და ეროვნება ბედნიერების საშუალებას არ გვაძლევს"

სომეხის ცოლი ვარ. სანამ ვინმე ამ წერილში ქსენოფობიური ქვეტექსტების ძებნას დაიწყებს, წინასწარ გეტყვით, რომ სამ სომეხს ვზრდი, შვილები კი ჩემთვის ყველაფერია. სწორედ მათთვის ვითმენ უამრავ რამეს, მათთვის მიხარია და მათით ვარ ბედნიერი, თორემ აქამდე ალბათ ოჯახიც აღარ მექნებოდა.
მე და ჩემმა მომავალმა ქმარმა ერთმანეთი საერთო მეგობრისგან გავიცანით. ჩემი დაქალიც სომეხი იყო, ის ძალიან მიყვარდა და ახლაც ასეთივე ურთიერთობა გვაქვს ერთმანეთთან. ჩემთვის არ არსებობდა განსხვავება რელიგიაში, ეროვნებაში, ყველაფერს ძალიან მსუბუქად ვუყურებდი, მით უმეტეს, ბებია რუსი მყავდა. როცა სომეხი ბიჭი შემიყვარდა, მამა ძალიან გამიბრაზდა. მისი მშობლები ქართული ტრადიციების მკაცრი დამცველები იყვნენ. თავის დროზე ისინი ჩემი დედ–მამის ქორწინების წინააღმდეგი მხოლოდ იმიტომ იყვნენ, რომ დედაჩემს დედა რუსი ჰყავდა. თურმე ამბობდნენ, ჩვენი ოჯახის წესებს ვერ შეეგუებაო, მაგრამ ახლა დედა მათზე მეტად ქართველია, საქართველო უზომოდ უყვარს. არც მას უნდოდა ჩემი გათხოვება, მეუბნებოდა, რომ არ უნდა მეჩქარა, მაგრამ არავის დავუჯერე და ცხოვრების თანამგზავრად ეროვნებით სომეხი ავირჩიე.
ცოლად რომ გავყევი, მერე აღმოვაჩინე, რომ მათთვის არასასურველი სარძლო ვიყავი. იქ ვიგრძენი პირველად, რა არის ნამდვილი შოვინიზმი. თურმე სანამ დავქორწინდებოდით, ჩემს ქმართან ნამდვილი ბრძოლა ჰქონდათ გაჩაღებული, ჩვენს ერთად ყოფნას ეწინააღმდეგებოდნენ, ქართველი რძალი არ სურდათ. მათ ზეწოლას რომ ვერ გაუძლო, ვენები გადაისერა და ძლივს გადაარჩინეს. ეს ამბავი დამიმალა. მე ვიცოდი, რომ ფანჯარა ჩაუტყდა და ნამსხვრევებზე დაეცა. სიმართლე მხოლოდ გათხოვების შემდეგ გავიგე. რომ მცოდნოდა, მათი ოჯახისთვის ასეთი მიუღებელი ვიყავი, ცოლად ნამდვილად არ გავყვებოდი.
ოჯახში ორი დედამთილი დამხვდა – ქმრის დედა და ბებია. ბებიამისი ერევნელი სომეხია, მთელი ნათესაობა იქ ჰყავს, კარგი წრიდან არის. ამიტომ ქმრის ახლობლებს ზემოდან უყურებს, ყველა მას ეკითხება ჭკუას. მისი ძმისშვილები სომხეთში ბიზნესმენები არიან. მოკლედ, განებივრებული ქალია. ოჯახში რასაც ის იტყვის, კანონია, მის წინააღმდეგ ვერავინ წავა. ჩვენს ქორწილში არ მოვიდა, ნანახიც არ ვყავდი, რომ უკვე ვერ მიტანდა. ახლა კი სისხლს მიშრობს, აღარ ვიცი, როგორ მოვიქცე, რომ მისი ერთი კარგი სიტყვა მაინც დავიმსახურო.
თავიდან, სანამ სომხურს ვისწავლიდი, სახლში განგებ მხოლოდ სომხურად ლაპარაკობდნენ. ჩემს ქმარსაც უშლიდნენ ქართულად ან რუსულად ლაპარაკს. ვერ წარმოიდგენთ, რა შეგრძნებაა, როცა ოჯახში ყველა უცხო ენაზე ლაპარაკობს და შენ არაფერი გესმის. ამას ჩემი ჯიბრით აკეთებდნენ, რომ თავი უცხოდ მეგრძნო და წავსულიყავი.
სომხეთი ჩვენი მეზობელი კია, მაგრამ აბსოლუტურად განსხვავებული მენტალიტეტი და ტრადიციები აქვთ. ძალიან გამიჭირდა ამ ყველაფერთან შეგუება. ოჯახში ასეთმა დაძაბულობამ ჩვენს ცოლქმრულ ურთიერთობაზეც მოახდინა გავლენა. განსხვავებული ტრადიციები ბედნიერების საშუალებას არ გვაძლევს. ჯობდა, იმას სომეხი შეერთო ცოლად, მე ქართველს გავყოლოდი. ყოველთვის ხაზს უსვამენ, ზოგი მეტად, ზოგი ნაკლებად, რომ მათთვის უცხო ვარ, მათიანი ვერა და ვერ გავხდი..
არ ვიცი, ჩემი შვილები როგორები გაიზრდებიან. იმედია, თავიანთ დიდ ბებიას არ დაემსგავსებიან შოვინისტობაში. ქმარს სულ იმას აყვედრის, ერევნიდან თბილისში როგორ გამოგყევიო. უცნაურია, მაგრამ ჩემს რუს ბებოს ეგუება, მასთან ისეთი დიდგულა ვერ არის, როგორიც ჩემთან. მეუბნება, ჯობდა, იმას დამსგავსებოდიო. ერთხელ ბებო ჩემ გამო ძალიან გაუბრაზდა, უთხრა, არაფერი შეგეშალოს, შვილიშვილს შენ არ დაგაჩაგვრინებო. მეგონა, ცას ჩამოამხობდა თავზე, მაგრამ გაიტრუნა, სიტყვა ვერ შეუბრუნა. მესამე ბიჭი მეყოლა და შვილის დაბადება მაშინ მომილოცა, საჩუქარიც მომცა. გოგონები რომ გავაჩინე, ზედაც არ შემოუხედავს...
ნერვები აღარ მაქვს, ამდენ რამეს რომ გავუძლო. ჩვენი სომეხი მეგობრები და ნათესავები მეუბნებიან, რომ უნდა მოვითმინო, მაგრამ ნებისყოფა აღარ მყოფნის.
  მკითხველი